تقدیم به او

گاهی می خواهی بنویسی...
اما میگویی بگذار چیزی ننویسم...
بگذار که زمان برود...
فرصت ها بروند...
او می آید...
مهربان ترین فردی که هنوز نمی شناسمش، خواهد آمد...
او کسی است که هیچگاه دیگران را بر مبنای خواسته های خودش تعریف نمی کند...
او کسی است که مرا درک میکند و میفهمد قبل از آنکه شاخصی برایم بگذارد...
او مهربان ترین فردی است که هنوز نمی شناسمش...
نمیدانم کجاست... چه زمزمه میکند...چه می بیند... چه می شنود
دل اش از چه چیزی گرفته است یا خوشحال است...
اما میدانم که برای دیدن نورانیت اش و گذاشتن دستانش بر روی چشمانم، لحظه شماری میکنم
ای کاش بداند که سالهای سال است که منتظرش هستم...
ای کاش بداند که حضورش در حالی که هنوز ظهوری نداشته،  آرامش و قوت قلبی برای من است...
ای کاش بداند
اویی که از غصه ها و دلتنگی هایم ناراحت می شود نه آنکه شادمان گردد و در دلش به خاطر دل بی قرارم، نگران باشد
اویی که مروارید مهربانی اش تنها برای من است  و نه برای شخص دیگری... او مرواریدش را برای من گذاشته است و نه برای آدم های دیگری
او خودش را به معرض نمایش نمیگذارد
من نیز باید برایش صدف خوبی باشم... قدرش را بدانم...نگذارم به مروارید وجودش خدشه ای وارد شود
اویی که به رنگینی سفره و دیوارها و زرق و برق دنیایی توجهی ندارد
اویی که مهر و محبت برایش از هر چیزی مهم تر است
اویی که بداند، سایه اش بالای سرم است، خودش بزرگترین نعمت و رحمت است در زندگی ام
اویی که پیش هر عالم و امامی که می رویم، برای هم دعا میکنیم
اویی که روزی خواهد رسید تا صبح زود بعد از نماز صبح، دعای عهد را با هم در قدس خواهیم خواند
اویی که بداند و با عمق وجودش فکر و ذهنم را باور کند و بپذیرد و من نیز با نگاهش حرف وجودش را بخوانم
برایش بخندم ، برایش گریه کنم و تا آخرین لحظه عمر در کنار خستگی هایش باشم
او نیز تا آخرین نفس دنیایی ام، بر بالین خسته ام بنشیند و تسبیح اش را برایم به اذکار در آورد
اویی که نفس اش، نفسم و قلب اش، قلب من است...